"อ๊ะ" ความเจ็บเสียดที่ช่องทางด้านหลังทำให้ผมสะดุ้งเฮือก จิกเล็บลงไปที่กลางแผ่นหลังกว้างของพี่เอริค
ใบหน้าและตามตัวเราสองคนชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมเชิดหน้าขึ้น กัดปากแน่นไม่ให้เปล่งเสียงร้องน่าอายออกมา ยกสะโพกลอยขึ้นเหนือเตียงด้วยความรู้สึกประหลาดทั้งแปลกใหม่ทั้งเสียดเสียว
"อย่าเกร็งนะ ไม่งั้นนายจะเจ็บ" เจ้าของนิ้วที่เริ่มขยับเข้าออกช้าๆเอ่ยเสียงแหบพร่า บางครั้งก็บ่นแน่นไปบ้าง ตอดมากไปบ้างอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว
ไม่คิดบ้างรึไงว่ากูจะอายน่ะ
"อื้มมมมม"
"อย่ากัดปาก ปล่อยเสียงออกมา ฉันอยากฟังเสียงหวานๆของนาย"
"ฮ๊ะ....ฮื้อออออ...มันจุก"
"ปล่อยตัวตามสบายสิ" พี่เอริคใช้มืออีกข้างที่ว่างจับขาข้างนึงของผมขึ้นพาดบ่า เลื่อนลงไปบีบเค้นคลึงบริเวณสะโพกเพิ่มความผ่อนคลายให้
เมื่อร่างกายเริ่มลดความเกร็งลง นิ้วเย็นเฉียบก็เพิ่มจำนวนขึ้น
"อ๊ะ...อาาา....ยะ อย่า อย่า...ขยับ"
"ผ่อนคลายอีกนิดปลาน้อย แค่นิ้วยังยากเลย แล้วจะรับอะไรที่ใหญ่กว่านี้ได้ยังไง"
"ก็...อื้อออ...ก็ช้า...ช้า...สิ"
สวบ
"เหี้ย...บอกให้ช้าๆ"
พอคำหยาบหลุดออกมาจากปาก พี่เอริคก็ส่งสายตาข่มขู่ ก่อนจะกระแทกริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง จูบจนหายใจหายคอไม่ทัน ทั้งเจ็บทั้งแสบไปทั่วผิวปาก มันจะต้องบวมอย่างที่เจ้าตัวเคยขู่เอาไว้อย่างไม่ต้องสงสัย ปากแตกแถมเลือดไหลแน่ๆ
แวมไพร์ใจร้ายใช้ลิ้นเลียริมฝีปากที่เปื้อนเลือดกินด้วยสายตากระหาย ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ร่างกายผ่อนคลายจนสามารถที่จะรับนิ้วที่มากกว่าสอง ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ปลายนิ้วเย็นเฉียบทั้งสามสอดเข้าออกจนสุดความยาวด้วยความเร็วที่มากขึ้น และไม่รู้เมื่อไหร่ที่เสียงบ่นร้อง กลายเป็นเสียงแหบพร่าจนแทบจับใจความอะไรไม่ได้
"อ๊าา...เร็ว....เร็วอีก...ฮ่ะ...จะ..จะ..ออกแล้ว"
พั่บๆๆๆๆๆ
"อืมมม....โลมา" เสียงทุ้มคำรามต่ำในลำคอ สายตากระหายเลือดถอยห่างออกไป ตั้งตัวคุกเข่าตรงอยู่ที่กลางหว่างขา ส่งปลายนิ้วเข้ามาแตะปุ่มกระตุ้นอารมณ์ได้ถูกจุดราวกับจับวาง
"ฮ้าา...พี่...ไม่ไหว..แล้ว....อ๊าา" ผมยกสะโพกขึ้นสูงบิดเกร็งทั้งช่องท้อง มือไขว่คว้าเพื่อที่จะดึงคอแกร่งเข้ามากอดเอาไว้
"พี่...พี่...กอด...กอดหน่อย"
ร่างกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อโน้มลงมาหา ผมคว้าคอกอดรัดไว้แน่น ถูกแขนแข็งแรงเพียงข้างเดียวสอดเข้ามาใต้สะโพก อุ้มให้ลอยขึ้นไปนั่งบนตัก นิ้วทั้งสามยังขยับดุนดันอย่างแรงและเร็ว
"แฮ่กๆๆ...พี่..ไม่ไหวแล้ว...อ๊าาาาา" ผมครางยาวลั่นอย่างสุขสมเมื่อปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนหมด หน้าซบลงไปที่ไหล่กว้าง
"นายมันน่าขย้ำให้จมเตียงจริงๆปลาน้อย" พี่เอริคกัดฟันพูด จับประคองผมให้กลับลงไปนอนหงาย สะโพกแกร่งทาบตามลงมาไม่ห่าง ขากว้างแยกออกจากกันถูกจับขึ้นไปทาบไว้ข้างเอวสอบ
"ฮะ..เฮือกก...เจ็บ...พี่...เจ็บบบ" เมื่อความใหญ่โตสอดแทรกเข้ามาในร่างกาย ความรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างจะแหลกก็ตามมาด้วย
มันเจ็บจนเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามค่อยๆดันตัวเองเข้ามาช้าๆ แต่ผมก็รู้สึกถึงความปริแตกที่ร่องก้น
"ทนอีกนิด" คนพูดข่มความรู้สึกตัวเอง สีหน้าเหมือนจะทนไม่ไหวจนต้องกัดฟันดังกรอดๆ มือบีบคั้นที่สะโพก อีกข้างรั้งเอวผมไว้แน่นไม่ให้ขยับหนี
"แต่มันเจ็บ ไม่เอา เอาออกไป"
"นิ่งๆ"
"ฮือออออออ" ผมไม่ได้ร้องไห้หรอก เพียงแต่น้ำตาซึมกับส่งเสียงที่เหมือนร้องเท่านั้น พี่เอริคก็ขยับเข้ามาจูบซับที่หางตาให้
ด้วยความไม่เคยชินกับความอ่อนโยนที่พี่มันทำ ตื่นจากอาการเหมือนคนละเมออีกทีพี่มันก็ดันตัวเองเข้ามาจนสุดแล้ว
"อย่าเพิ่งขยับนะพี่ ไม่งั้นผมตายแน่"
"หึ อ้อนเหรอ รีบๆชินเข้า ฉันจะ..อา...ฉันอยากจะแย่แล้ว"
ไอ้แวมไพร์หื่นเอ๊ย ไม่ต่างกันเลยสินะ สมแล้วที่เป็นญาติกัน โตมาด้วยกัน
"อึก....พี่"
"ได้รึยัง"
"อืม...ขะ...ขยับเลย..ก็..ได้" ผมฝืนพูด หลังเห็นสีหน้าทรมานของคนด้านบน มือประคองใบหน้าใสที่ไม่น่าเชื่อว่าจะอายุสองร้อยกว่าปีเข้าไปแล้ว ผิวพรรณดีสมกับอยู่ในตระกูลชั้นสูง
ผมประกบปากลงไปเพื่อหาทางให้ตัวเองลืมความเจ็บ พี่เอริคจูบตอบกลับมาและค่อยๆขยับตัวช้าๆ
ไม่นานความเจ็บแสบก็เปลี่ยนเป็นวาบหวาม เร่าร้อน และเสียวสัสๆ
"อื๊อออ...ฮ๊าาา....เร็ว...เร็วอีกเซ่" ผมจิกข่วนแผ่นหลังกว้างไปด้วย ปากเร่งไปด้วยอย่างลืมอาย
พี่เอริคก็ทำตามโดยไม่ขัดซักนิด สะโพกแกร่งเร่งความเร็ว เสียงเนื้อกระทบเนื้อหยาบโลนดังลั่นห้อง
"ฮึ่มมม...โล....โลมา....ซี๊ดดดด"
"แรง...พี่...แรงอีก....แรงๆเลย...อ๊า...แรงกว่านี้"
"อ่าห์.....ดีชะมัด"
"ฮ้าาา.....เอา...แรงๆ...ฮื้มมม...แบบนั้น....แรงอีก....พี่"
"ครับ" พอรับคำสะโพกก็รัวเข้าออกถี่ยิบอยู่พักใหญ่ ก็จับผมพลิกคว่ำตัวโดยที่ร่างกายไม่แยกออกจากกัน
ผมนอนคว่ำหน้าจมกับหมอน สะโพกถูกจับยกให้ลอยเด่น มีหน้าท้องแกร่งกระแทกเข้าออกอย่างแรง หน้าขากระทบกับก้นจนเกิดเสียง ทั้งความเฉอะแฉะจากช่องทางที่ถูกเสียดสีอีก
"อ๊าาาาา.....ดี....อื้มมมมม....เสียว....เสียวชิบ" ผมครางลั่นแบบไม่ผ่านสมอง ร่างกายโยกอย่างรุนแรงไปตามแรงดันของร่างใหญ่ที่คุกเข่าซอยสะโพกเข้าออกไม่หยุด
"โล..มา...ฮึ่มมมม" พี่เอริคโน้มตัวลงมา ดึงใบหน้าให้หันกลับไปจูบด้วย แลกลิ้นนัวเนียอย่างร้อนแรง บั้นท้ายผมก็ขยับรับแรงกระแทกอย่างเมามัน
"อืมมมมมมมม"
พรึ่บ
พี่เอริคอยู่ๆก็หยุดจนผมเกือบจะด่าออกไป ยังไม่ทันไรก็ถูกจับนั่งทับไว้บนตัก หันหลังให้พี่มัน สองมือประคองสะโพกผมให้ขยับขึ้นลงต่อเนื่อง
"ซี๊ดดดดด....ขยับสิ...โลมา"
ผมยกมือข้างนึงรัดรอบลำคอพี่มันไว้ช่วยพยุงตัว อีกข้างก็วางไว้ที่ต้นขาแข็งแรง จากนั้นก็ขย่มเท่าที่แรงตัวเองจะมีเหลือ
"อ๊างงงงงงง....ลึก...ลึกเกิน..พี่....อื้มมมม"
"เด็กดี.....แรงอีก....แบบนั้น...เก่งมาก" คำชมจากแวมไพร์เจ้าเล่ห์ทำให้ผมเพิ่มแรงโยกบนตัวพี่มันอย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าก็เงยขึ้นจูบปากไปด้วยบางครั้ง แต่เพราะว่าผมขย่มแรงมากปากเลยหลุดจากกันตลอด
"อืออออ...ไม่ไหวแล้ว...พี่...เอริค"
"ฉันช่วย" มือหนาจับผมยกตัวขึ้นลอยเหนือเตียง ยกสะโพกสวนขึ้นมาเต็มๆแรง
แรงกว่าที่ผมทำให้พี่มันเมื่อกี้อีก
ผมหวีดครางลั่นอย่างไม่สนใจว่าเสียงจะทะลุออกจากห้องนอนไปให้คนที่อยู่อีกห้องได้ยินรึเปล่า อารมณ์ตอนนี้ลืมอายลืมทุกอย่าง มีแค่ความเสียวอย่างเดียวเท่านั้น
"อาาาาาา" หลังปลดปล่อยครั้งที่สอง ผมก็ทิ้งตัวลงนอนคว่ำฟุบกับเตียงอย่างหมดแรง ปล่อยให้แวมไพร์หื่นที่ยังไม่อิ่มหนำขยับตามเข้ามาแล้วโยกสะโพกตัวเองต่ออีกพักจากนั้นก็ปลดปล่อยตามมา
(กลับไปที่เนื้อหาเด็กดี)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น