พี่ชายไอ้คริสมันบ้าไปแล้ว สายตาเกรี้ยวกราดและเย็นชาจนน่ากลัวนั่นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ผิดหวัง ก่อนที่จะกระแทกริมฝีปากลงมาแรงๆจนฟันกระทบเข้ากับผนังเนื้อ รสคาวของเลือดคละคลุ้งในปาก
"อย่า พี่แคล ปล่อยนะเว้ย โอ้ยยย เจ็บ"
จูบจนปากบวมเจ่อหนำใจแล้ว มันก็เลื่อนหน้าลงไปขบกัดตรงต้นคอจนเจ็บแสบ ฟันคมไล่เลาะครูดผิวเนื้อที่โผล่พ้นเสื้อผ้า มือหน้าล็อคข้อมือสองข้างเอาไว้แน่น ตัวหนักๆที่ทับลงมากดทับไม่ให้เท้าและขาสามารถต่อสู้เพื่ออิสรภาพของตัวเองได้เลย
"เจ็บ ไอ้เหี้ย มันเจ็บ โอ้ยยยย พอแล้ว อย่าา" ผมดิ้นรนอย่างหวาดกลัว ทั้งผลักทั้งดันแต่ไม่เป็นผล เมื่อคนตรงหน้าไม่เคยใช้กำลังรุนแรงเท่านี้มาก่อน ข้อมือปวดร้าวจากการถูกบีบไว้ด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว
มืออีกข้างเลื่อนลงไปที่ชายเสื้อ จับถลกลากมันขึ้นมาเหนืออก บีบเค้นลงบนยอดอกอย่างรุนแรง
ไอ้มาเฟียเลื่อนหน้าลงไปที่ยอดอกอีกด้านที่เหลือ ดูดดึงมันเข้าปากด้วยความดุดัน ฟันแหลมคมชุดเดิมกัดลงมาเต็มแรง
"ฮือออออ อย่า พี่แคล ตาลกลัวแล้ว อย่าทำแบบนี้ ฮรึก เจ็บ พี่แคล ตาลเจ็บ" ผมพยายามเบียงตัวหลบ อีกฝ่ายจึงกัดลงมาแรงกว่าเดิมเพื่อข่มขู่ให้เลิกพยศ
ปากร้อนจัดครอบลงมาดูดเม้มแรงๆ งับยอดอกสีอ่อนที่ตอนนี้เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่นานคงเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้ม มันดูดแรงๆเข้าปากตัวเองจนเหมือนว่าจะหลุดออกไปจากอก
"อืออออ....พอแล้ว...พี่แคล...ตาลไม่ได้ทำ...ไม่ได้ทำจริงๆ"
"หมดเวลาแก้ตัวสำหรับคนตลบแตลงแล้วต้นตาล มึงต้องชดใช้ ชดใช้กับทุกสิ่งทุกอย่าง"
"ตาลบอกว่าเปล่าไง อย่าทำแบบนี้ ตาลกลัว" ตัวผมสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ มือหนาเลื่อนลงไปจนถึงขอบกางเกง ปลดกระดุม รูดซิบ กระชากกางเกงยีนส์เนื้อบางลงไปจนถึงเข่า
สายตาวาววับราวกับสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังหิวกระหายเนื้อชั้นดีนั่นแหละ ที่น่ากลัว
"มึงรู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไร มึงเข้ามาเพื่อจะทำลายครอบครัวกู ทำร้ายคริส ที่พวกมันตามตัวคริสไปถูกทุกที่เพราะมึงคอยส่งข่าวให้ไอ้ประมุขใช่มั้ย!!!"
"บอกว่าไม่...อื้อ....ไม่ใช่" มือใหญ่ขยับเข้ามารูดรั้งแกนกายของผมเนิบนาบ ความร้อนจากฝ่ามือทำให้ความรู้สึกบางอย่างในตัวพุ่งพล่านจนต้องกัดปากฝืนมันเอาไว้
"ทำไมต้องเป็นมึง ต้นตาล ทำไมวะ กูกับน้องกูดีกับมึงไม่พอใช่มั้ย ถึงได้เลือกที่จะหักหลังกันแบบนี้" มันตะคอกใส่หน้าผมเสียงลั่น มือก็ยังไม่หยุดที่จะปั่นป่วนความรู้สึกผมไปด้วย
ความเสียดและเจ็บแทรกเข้ามาในร่างกาย นิ้วแข็งๆสอดเข้ามาพรวดเดียวจนสุด น้ำตาผมซึมออกมาด้วยความเจ็บปวด
"ฮืออออ อย่า กลัวแล้ว ผมกลัวแล้ว ปล่อยผมไป อย่าทำ"
"สายไปแล้วว่ะต้นตาล มึงต้องรับโทษ" พูดจบไอ้มาเฟียก็กระชากสายโทรศัพท์หัวเตียงออก มัดข้อมือสองข้างผมให้ติดกันและใช้ปลายอีกด้าน มัดมันไว้กับหัวเตียง
ฝ่ามือสองข่างลูบไล่อย่างหยาบโลนลงไปจนถึงสะโพก ต้นขา และหัวเข่า ก่อนจะรั้งมันขึ้นมาพับไว้บนตัวผมและทับด้วยร่างกายของตัวเอง
นิ้วมือเรียวยาวกระแทกเข้ามาด้านในอย่างรุนแรง มันทั้งเจ็บทั้งแสบ
"อย่าเกร็งสิ เดี๋ยวมึงจะเจ็บตัวหรอก"
"ไม่เอา ปล่อยผมเถอะ ผมขอร้อง ผมจะออกไปจากที่นี่ จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกคุณอีก ไม่เข้าใกล้ไอ้คริสด้วย ผมจะหายไป ขอร้องอย่าทำแบบนี้" เสียงผมมันเริ่มร้อนรนเมื่อนิ้วมือทั้งหมดถูกดึงออกไป คนที่ทาบทับอยู่ปลดกระดุมกางเกงตัวเอง ร่นมันลงไปถึงแค่สะโพก ดึงแกนกายที่ใหญ่โตออกมาจ่อที่ทางเข้า
เห็นแบบนี้แล้วความกลัวก็แล่นพล่านไปทั่วทั้งตัว ร่างกายสั่นอัตโนมัติ รับรู้เลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขั้นกับตัวเอง
ไอ้บ้านี่จะข่มขืนผม
ข้อต่อรองไม่ได้รับการตอบรับหรือปฏิเสธ คนหน้ามืดไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กดแกนกายตัวเองเข้ามาด้านในทั้งที่ตัวผมยังไม่พร้อม
"โอ้ยยยย เจ็บ ไอ้เหี้ย กูเจ็บ เอาออกไป โอ้ยยยยย ฮือออออ" ผมสะอื้นและถอยสะโพกหนี ถูกมือหนาคว้าเอาไว้ได้ สายตาคมดุจ้องผมพร้อมกับเสียงที่ห้วนสนิท
"อย่าเกร็งสิ กูเข้าไม่ได้ อ้าขากว้างๆ"
"เจ็บบบ มันเจ็บ ฮรึก อย่า พอแล้ว"
"ต้นตาล อย่าเกร็ง ไม่งั้นมึงจะเจ็บตัว"
"ขอร้องล่ะ พอทีเถอะ โอ้ยยย ผมเจ็บ ฮืออออออ"
"โธ่เว้ย" มันสบถอย่างหัวเสีย ดึงส่วนปลายที่เข้าไปได้แค่นิดเดียวออก ก่อนจะกระแทกเข้ามาแรงกว่าเดิม
ร่างกายเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทั้งเจ็บทั้งปวดแทบขาดใจตาย น้ำตาผมไหลออกมาเป็นสายจนสำลักไปหมด
"โอ้ยยยยย ฮือออออ เจ็บ...ฮืออ.. เจ็บ"
นอกจากมันจะไม่ใส่ใจความเจ็บปวดแล้ว ไอ้เลวนี่ยังขยับสะโพกทันทีแบบไม่รั้งรออะไรเลย เลือดสีแดงสดไหลจากช่องทางลงมาที่ซอกขา
เหมือนว่ามันจะชะงักไปแค่แว๊บเดียว จากนั้นก็สวนกายเข้าออกต่อ เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอตลอดเวลา
"อา...ซี้ดดด...แน่นมากเลยต้นตาล"
ผมไม่ได้รู้สึกมีความสุขกับสิ่งนี้เลยแม้แต่นิดเดียว มันมีแต่ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสและความแสบ ร่างกายที่ชาไปทั้งตัวโยกไหวไปตามแรงกระแทกกระทันอย่างรุนแรงของอีกฝ่าย
"ฮรึก....เจ็บ...พอที...อือออ...ยะ....อย่า"
"ตอดรัวขนาดนี้....อ่าห์....ยังคิดจะห้ามเหรอ ต้นตาล"
"ไม่ ไม่เอาแบบนี้ พอซักที...มันเจ็บ"
"แต่กูจะเอา มึงห้ามกูไม่ได้หรอก นอนเฉยๆถ้าไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้...อ่าห์....แน่นดีชะมัด ต้นตาล ไม่เคยกับใครเลยสินะ กูเปิดซิงมึงคนแรกเลยใช่มั้ย"
"ฮึก....อื้อออ..เจ็บ.....อ๊ะ" หลังจากไอ้เลวฝืนดันทุรังขยับร่างกายอยู่พักใหญ่ ความรู้สึกอย่างอื่นก็ปนมากับความเจ็บ
"อืมมม...ต้นตาล....ตาล" มันเรียกชื่อผมทุกครั้งที่ร่างกายดันเข้ามาจนสุด มือหนาคว้าข้อเท้าผมขึ้นไปพาดไหล่มัน ดันตัวเองให้แนบชิดและลึกยิ่งกว่าเดิม ผมร้องด้วยความทรมาน
"อ๊า.....ฮื้ออออ....พะ....พอ....ไม่....อ๊ะ"
"มึงตอดกู....อืม...ใหญ่เลย...ตาล....อา...ดี"
"อ๊ะ...อื้มมม....ฮึก...อ๊ะ...อ๊ะ"
ไอ้เลวกระแทกตัวอย่างรุนแรงอยู่อีกพักใหญ่ ผมก็ปลดปล่อยน้ำสีขุ่นๆของตัวเองออกมา จากนั้นความอุ่นวาบก็พุ่งเข้ามารุนแรงในช่องท้องไหลเลอะล้นออกมาที่ซอกขาพร้อมกับเลือดสีแดงสด
ร่างกายหอบอย่างหนักเหมือนคนออกกำลังกายติดต่อกันหลายชั่วโมง เหงื่อท่วมไปทั้งตัวไม่ต่างจากอีกฝ่าย
ผมคิดว่านรกครั้งนี้มันจะจบ แต่ก็ไม่ เมื่อมือใหญ่พลิกตัวผมให้นอนคว่ำและแทรกตัวเองเข้ามาอีกครั้ง
"เฮือกกก....อ๊ะ...เจ็บ...พอแล้ว ผมจะไป ผมจะหายไปจริงๆ พอเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว"
ไอ้เลวโน้มหน้าลงมา ไล่จูบไปทั่วแผ่นหลัง ฟันคมครูดจนแสบไปทั้งผิวที่ปากมันลากผ่าน ก่อนจะมาหยุดกดแรงๆที่หัวไหล่ ผมทนความเจ็บปวดไม่ไหวจนต้องร้องออกมา
ริมฝีปากเลื่อนขึ้นมาชิดริมหู กระซิบเสียงทุ้มแหบพร่าด้วยประโยคที่ผมกลัวไปจนถึงขั้วหัวใจ
"ไม่....อืมม...กูไม่ให้มึงไป.....จากนี้ไป...มึงจะไม่ได้รับอิสระอีกแล้ว...ต้นตาล"
"ฮืออออ..อ๊ะ...อ๊ะ....อือออ"
มันย่ำยีผมต่อโดยที่ผมไม่ได้ร้องขอให้มันหยุดอีกแล้ว รู้ดีว่าสายเกินกว่าที่จะเก็บรักษาร่างกายเอาไว้ ตัวผมแปดเปื้อนจากน้ำมือคนที่คิดว่ากำลังจะรู้สึกดีๆด้วย คนที่เริ่มมองกันในแง่บวก คนที่เคยคิดว่ามันก็ไม่ได้เลวร้าย
แต่จริงๆแล้ว คนเลว...ก็คือคนเลว
ตลอดทั้งคืนผมต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในนรกนั่นจนสติของตัวเองดับหายไป
(กลับไปที่เด็กดีมีเนื้อหาต่อ) https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1646331&chapter=30
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น