"อ๊ะ...ดะ เดี๋ยว...แรง...แรงไป...สิง...อื้ออออ"
ขาผมพาดอยู่ที่ขอบถังไม้ข้างหนึ่ง อีกข้างแนบอยู่ที่สะโพกแข็งแกร่งซึ่งกำลังขยับอย่างรุนแรงเข้าออกเป็นจังหวะ ร่างกายที่เคยปวดหนึบในตอนแรกที่มนุษย์เย็นชาแทรกเข้ามาภายในโดยไม่คิดจะช่วยเหลือหรือรอให้พร้อมก่อนเริ่มเปลี่ยนเป็นความกระสันเบาบาง
และหนักขึ้นเรื่อยๆ
"จำไว้...นายเป็น...ของฉัน"
"อ่ะ...สิง..โต....อึ๊ก..ฮื้อออ" ฝ่ามือบีบเค้นแรงๆที่บั้นท้าย ทุกครั้งจะช่วยให้ร่างกายผ่อนคลาย แต่จากแรงบีบมหาศาลครั้งนี้มันคือการลงโทษ
ไร้ซึ่งความอ่อนโยน มีเพียงความดุดัน ดิบเถื่อนและรุนแรงจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน จังหวะที่เร็วเกินกว่าผมจะรับได้ไปช่วงจังหวะหนึ่งส่งผลให้ร่างกายผมตามไม่ทันจนต้องรีบยกมือขึ้นจิกข่วนต้นแขนสีคล้ำนิดๆเรียกสติอีกฝ่าย
"พูดสิคริส พูดออกมา"
"อ๊า...ผม...แฮ่กๆๆ....เดี๋ยว...ช้าๆ...หน่อย"
"พูด"
"ผม..เป็น...ของคุณ...อ่ะ..ของคุณคนเดียว...สิงโต...ฮ้าห์"
ถึงจะบ่นในใจไปเยอะ แต่พอมนุษย์แฟนบอยโรคจิตได้ยินประโยคที่สร้างความพึงพอใจให้ตัวเอง ความรุนแรงที่ลดลงกลับทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว เลื่อนมือขึ้นรั้งต้นคออีกฝ่ายให้โน้มลงมา
ก่อนจะกระซิบแนบชิดริมฝีปากพร้อมสบตาไปด้วย
"ไม่เอา...แรง...กว่านี้สิ" และจูบเพิ่มความเร่าร้อนให้กับเรา ผมเค้นทุกประสบการณ์ในตัวออกมายั่วยวนเต็มที่ เสียงคำรามของโปรดิวเซอร์ขี้เก๊กถูกเก็บกักไว้ในลำคอประสานไปกับเสียงผมเมื่อเราจูบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ริมฝีปากถูกกัดไปกี่ครั้งก็ช่าง
ปากบนปากล่างจะถูกกลืนจนเปียกชื้นก็ช่าง
หรือลิ้นร้อนจะดูดเกี่ยวลิ้นผมแทบจะกลายเป็นของอีกฝ่าย...ก็ช่างหัวมันเหมือนกัน
ผมกำลังหลงไปในโลกของราคะที่ไม่ว่าอะไรก็หยุดไม่ได้
"อื้มมมม....สิงโต...พี่...แรงอีก...อ่าห์"
"ชิท!!" เมื่อถอนจูบออก สิงโตก็สบถขึ้น จัดการวบเอวผมแล้วพาลุกขึ้นจากน้ำ ทั้งที่ร่างกายยังคงเชื่อมต่อถึงกัน
ตกใจแทบผวากว่าครั้งแรกที่ถูกพลิกลงไป ดีที่มือยังคงอยู่ที่ต้นคอ สองขารีบเกี่ยวรัดเอวสอบเอาไว้แน่นกันตกลงสู่พื้น แม้จะมีมือสองข้างที่แสนแข็งแรงย้ายลงไปประคองส่วนบั้นท้ายเอาไว้
คนตัวสูงเดินอย่างเชื่องช้า สบถอะไรไม่รู้มากมายที่ผมหูอื้อตาลายฟังไม่เข้าใจเลยสักอย่าง ตอนนี้ร่างกายกำลังต้องการอย่างหนักก เมื่อมันทำไม่ทันใจ ผมก็ขยับสะโพกตัวเองแทน
ขย่มแม่งทั้งที่ยืนแบบนี้แหละ
เชื่อว่าสิงโตแข็งแรงพอ...ล่ะมั้ง
"อ่าห์...เด็กบ้า เด็กขี้อ่อย..ให้ตาย...นายจะทำ..ให้หลง...ไปถึงไหน" บ่นไปเหอะ ตอนนี้ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
"อ๊ะ..อื้มมมม...แฮ่กๆๆๆ เร็วๆ สิงโต...เดิน...เร็วๆ"
"หยุด...ขยับตัว..ยั่วฉันสักที...คริส"
"ผม...ฮื้ออ..ผมไม่ไหว...เร็วๆเข้า" เสียงสะโพกผมกระแทกลงไปกระทบกับหน้าท้องแข็งเป็นเซอร์ราวด์ลั่นห้อง
จากที่บ่นว่าอีกฝ่ายดุดัน ป่าเถื่อน ตอนนี้ผมกลับเป็นคนที่เริ่มความรุนแรงนั้นซะเอง
จังหวะที่ก้าวเดินประสานกับร่างผมที่กดทับลงไปพอดิบพอดี "อ๊าาาาา...แม่ง...ฮ้าาาาา"
"คริส...อืมมม...คริส" สิงโตซุกหน้าลงมาที่ซอกคอ ทั้งดูดทั้งขบเม้มเพื่อสร้างรอยตอกย้ำแสดงความเป็นเจ้าของ
แผ่นหลังผมถูกดันแนบกับเสาเตียงสักเสา ขาข้างนึงถูกปล่อยลงสู่พื้น อีกข้างยังคงอยู่ที่สะโพกอีกฝ่ายเช่นเดิม สองมือย้ายจากคอแกร่งไปจับยึดกับเสาเหนือหัว
จากนั้นร่างกายก็ถูกกระแทกเข้ามาอย่างหนัก หัวสั่นหัวคลอน
"ฮื้มมมม...สิง..พี่สิง...อ๊า..อ๊ะ...อ๊า"
"ชอบไหม...ที่รัก"
"อื้ออ..อีก...ยะ...อย่าหยุด" ต่อให้จะขาดใจตายก็อย่าหยุด
"ไม่หยุดแน่...วันนี้....นายจะไม่มีทางได้นอน"
"ฮ้าห์...อือ...ไม่นอน...แรงๆ...เลย"
"ให้ตายเถอะ...คริส"
ฝ่ามือข้างนึงผมสะเปะสะปะไปวางอยู่บนอกข้างซ้ายของสิงโตเข้า
ทำไม...หัวใจมนุษย์เย็นชาถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ เต้นแรงกว่าผมด้วยซ้ำ
"อ๊ะ" แต่ความสงสัยก็ถูกความดิบเถื่อนดุดันดึงกลับไป สิงโตไม่ปล่อยให้หัวผมได้คิดอะไรอีก จับโยนลงเตียงแล้วฟัดต่อไม่ยั้งคล้ายกับเก็บกดและอัดอั้นมานาน
ซึ่งอันนี้....ผมก็เต็มใจนะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น