ขอโทษทีพอดีผมน่ะร้าย ตอนที่ 68 สเปเชียล เก้าไวน์

ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่เอื้อมมือไปแตะต้องร่างกายของอีกฝ่าย สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น หลับตาลงปล่อยให้มือหนาไล้ไปตามตัว ฝ่ามือร้อนๆลากผ่านร่างกายผมไปทั่วตัว ทำให้รู้สึกปั่นป่วนไปหมด

"อือออ อ่ะ" ผมเผลอร้องออกมาตอนที่ริมฝีปากของพี่เก้า ขบเม้มอยู่ตรงหน้าอก ผ่ามือหนาสองข้างสอดอยู่ตรงเอวผม ยกมันขึ้นมาเข้าหาลำตัว ลิ้นร้อนๆเลียอยู่ตรงตุ่มกลาหน้าอก ผมร้อนไปทั้งตัว อยากกอดคนตรงหน้าแทบขาดใจ แต่กลัวว่าถ้าเผลอแตะต้องเข้า แล้วจะทำให้ร่างกายนั้นต้องมีรอยเป็นหลักฐานทิ้งเอาไว้

หึ ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแตะต้องคนๆนี้ด้วยซ้ำ ทำได้แค่นอนปล่อยให้อีกฝ่ายทำทุกอย่างที่เค้าต้องการ ตอนเด็กๆพ่อที่เลี้ยงผมมาเพียงลำพังต้องไปคุยงานกับคุณลุงบ่อยๆ ผมเลยถูกพาไปด้วย และเล่นเป็นเพื่อนพี่เก้า พี่เค้าเป็นเด็กที่ร่าเริงแข็งแรงมาก

"อ๊ะ พี่ อือออ" ริมฝีปากลากขึ้นไปที่ต้นคอ ขบเม้มแรงๆจนผมรู้สึกว่าร่างกายตัวเองถูกดูดลึกลงไปในหลุมดำ ฝ่ามือก็เลื่อนขึ้นมาบดขยี้ตรงหน้าอกแทนที่ริมฝีปากที่ละออกไป

พี่เก้าชอบเล่นฟุตบอลมาก แต่ผมมันเป็นเด็กอ่อนแอ ไม่ได้ป่วยหรือขี้โรคหรอกนะ แค่ไม่ชอบการออกกำลังกาย ผมถูกบังคับให้เป็นผู้รักษาประตู ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่ากลัวลูกบอลมาก แต่พี่เก้าก็ยังบอกว่า ไม่เป็นอะไร รอยยิ้มใจดีกับท่าทางสดใส ทำให้ผมเชื่อ ยอมเดินไปที่โกลด์ฟุตบอลตรงสนามหญ้า

"อือออ อึ๊กก อ๊าา พิ......พี่เก้า" ผมหอบอย่างแรง เมื่อมือใหญ่ที่ตอนเล็กๆจำได้ดีว่าชอบจับหัวผมลูบเล่น เลื่อนลงมาที่ก้น ลากลงไปที่ต้นขาด้านใน จับแยกออกจากกัน ในขณะที่ปากก็ยังคงซุกไซร้ ขบเม้มไปตามร่างกายผมเรื่อยๆ จนเกิดเป็นรอยแดงช้ำทั่วทั้งตัว ผมบิดผ้าปูที่นอนในมือไปมา

โป๊ก!

'โอ๊ยยย ฮือออออออ พี่เก้า' ภาพตัวเองในวัยเด็กที่ถูกลูกบอลลอยมากระแทกตรงหัว ทรุดตัวลงนั่งยองๆกับพื้น พร้อมกับพี่เก้าในวัยแปดขวบที่วิ่งเข้ามาอย่างตกใจ

'ไวน์ เป็นอะไรมั้ย พี่ขอโทษ พี่ไมได้ตั้งใจ'

'ฮือออออออ ผมเจ็บบบบ ไวน์เจ็บบบ'

"โอ๊ยยยยย ฮืออออ พี่เก้า เจ็บ" ผมร้องเมื่อคนเมาไม่ได้สติ แทรกตัวเองเข้ามาทั้งๆที่ผมยังไม่พร้อมเท่าไหร่ ความเจ็บปวดเล่นเข้ามาตามร่างกายตั้งแต่สะโพกลงไป แต่คนไม่ได้สติ จะรู้เรื่องได้ยังไง เค้ายังขยับตัวเข้าออก กระแทกร่างกายใหญ่ๆของตัวเองเข้ามาอย่างไม่สนใจอะไร นอกจากอามรมณ์ของตัวเองเท่านั้น

"อ๊ะ อ่า อ๊ะ อือมมม แฮ่กๆๆ" น้ำตาผมซึมออกทางหางตา ด้วยความเจ็บ มองคนที่คร่อมอยู่บนตัวของตัวเองกำลังร้องอย่างพอใจและทำหน้ามีความสุขอยู่

'ขอโทษนะ พี่จะไม่เล่นบอลอีกแล้ว พี่สัญญา ว่าจะไม่ทำให้ไวน์เจ็บอีก พี่เก้าจะปกป้องไวน์เอง' เด็กชายวัยแปดขวบ กอดโอ๋ผมที่ยังเด็กและร้องไห้ไม่หยุดเอาไว้ พูดคำสัญญาที่ตอนนี้เจ้าตัวคงลืมไปแล้วพร้อมกับรอยยิ้มใจดีและความอบอุ่นบนหัวของผมที่มือเล็กๆนั่นลูบลงมา

"พี่คงลืมมันไปหมดแล้ว" ผมหันไปกอดคนเมาที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว ซบหน้าลงไปกับหน้าอกกว้าง กอดให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ที่จะได้ทำแบบนี้

เค้าเกลียดผม ถ้าเค้ามีสติ เค้าคงไม่ทำแบบนี้ คงไม่มีวันให้ผมได้เข้าใกล้ตัวได้ขนาดนี้ด้วย

แต่ผมรักเค้า รักพี่ชายใจดีที่คอยอยู่เคียงข้างกันมาตลอด รักคนที่เข้าใจผมเพราะเรามีสภาพครอบครัวที่เหมือนกัน ในโลกนี้เค้าเป็นคนที่เข้าใจผมมากกว่าใครๆ มากกว่าพ่อแท้ๆของตัวเอง

ผมแลกได้ทุกอย่าง เพื่อให้เค้ามีความสุข ผมยอมยื่นข้อเสนอกับคุณลุงเลือกเรียนบริหาร ยอมทำงานคุมร้านแทนพี่เก้า เพื่อแลกกับการที่พี่เก้าจะได้เรียนวิศวะ ได้มีอิสระของชีวิตวัยรุ่นที่เค้าต้องการ ยอมทิ้งความฝันทุกอย่างของตัวเอง ยอมให้เค้าเกลียดผมไปจนกว่าจะตายกันไปข้างนึง

ยอมทำอะไรก็ได้ เพื่อให้คนๆนี้ได้มีความสุข เหมือนที่ผมเคยมีความสุขมากที่มีเค้าเป็นเพื่อนเล่นแก้เหงาตอนเด็กๆ

ผมฝืนร่างกายตัวเองลุกขึ้น เดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาใส่

"โอ๊ย แม่ง" ความเจ็บปวดทำให้ผมต้องสบถออกมา แม้แต่ยกขาขึ้นยังน้ำตาไหลเลย แต่ก็กัดฟันทน เดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลกลับมาที่เตียง ดึงผ้าพันแผลอันเดิมที่ตอนนี้เลือดซึมออกมามากจนผ้าทั้งผืนเป็นสีแดงออก แล้วแปะผ้าก๊อซอันใหม่ลงไป ไม่กล้าแม้แต่จะเอายาเช็ดแผลให้ เพราะกลัวว่าพี่เก้าจะตื่น

ผมรีบดึงผ้าปูเตียงให้กลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิม ใส่เสื้อผ้าให้อีกคนที่หลับสนิท แล้วพาร่างกายที่โคตรจะเจ็บปวดของตัวเองกลับบ้านไป

ขอโทษนะพี่เก้า ที่ผมเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขของตัวเองทำตามใจแบบนี้ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ถ้าแค่เกลียดกันผมยังพอทนได้ แต่อย่างรังเกียจกันเลยนะ ผมจะไม่มีวันให้พี่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม