ทั้งที่พยายามดิ้นสุดแรงที่ตัวเองมี แต่ก็ถูกจับมือสองข้างไพล่ไปด้านหลัง ดึงสายเข็มขัดนิรภัยออกมามัดแขนผมเอาไว้ ผมถูกไล่ต้อนจนหลังแนบสนิทกับพวงมาลัยรถยนต์คันหรูแต่โคตรแคบของมัน ไร้ทางหนี ด้านหน้ามีผู้ชายหน้าตาเหมือนฆาตกรโรคจิตทับเอาไว้และจูบอย่างเอาเป็นเอาตาย มือกับปากทำงานประสานกันอย่างดี ขณะที่จูบผมมันก็มัดผมไปด้วยอย่างไม่มีสะดุดเลยซักนิด
"อื้อออออ" ผมจะสบัดหน้าหนี แต่มือที่แข็งยิ่งกว่าคีมเหล็กก็จัดการล็อคเอาไว้แน่น
สิ่งที่ทำให้ความหวาดกลัวในจิตใจพุ่งสูงขึ้นคือมือที่กระชากเสื้อเชิ้ต(ของพี่ก็อต)บนตัวผมออกอย่างแรง กระดุมทุกเม็ดกระเด็นหายไปคนละทิศคนละทาง สายตามันวาวโรจน์ขึ้นกว่าเดิมคล้ายคนไม่มีสติหรือเรียกง่ายๆว่าบ้า
"หึ เมื่อคืนคงไประเริงกันมามันส์เลยสินะ ถึงได้มีรอยติดมาเย้ยกูแบบนี้"
"พะ พูดเรื่องอะไร ปล่อยกูนะ"
"กิน...กูไม่อิ่มใช่มั้ย ถึงได้ร่านไปหา...อันอื่น กูจะทำให้มึงจำเองว่าใครเป็นเจ้าของมึง" คำพูดหยาบคายหลุดออกมาจากปากร้ายกาจนั้น ไม่พอยังก้มลงมากัดที่ซอกคอผมอย่างแรง
ฟันคมๆไล่กัดไปทุกจุดที่พี่ก็อตทำเอาไว้ มันแสบและเจ็บไปทั้งผิว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องได้เลือดแน่
สิงโตทั้งกัดและใช้ลิ้นเลียซ้ำย้ำๆอยู่แบบนั้นหลายครั้ง แม้ว่ามันจะระบายอารมณ์ลงมาบนผิวขาวๆให้มีรอยช้ำใหญ่ดูน่ากลัวไปหลายจุด แต่ก็ไม่ทำให้สายตาบ้าคลั่งนั่นอ่อนแสงลงได้เลย
ความโกรธทำให้ผมถูกอีกฝ่ายทำรุนแรงอย่างที่ห้ามหรือขัดขืนไม่ได้ ไอ้โหดดันตัวเองเข้ามาในร่างกายทั้งๆที่ตัวผมเองไม่พร้อมอะไรเลยซักอย่าง ไม่มีการบอกกล่าวปลุกอารมณ์เล้าโลมอะไรทั้งนั้น จับสะโพกยกขึ้นแล้วก็ดันพรวด
"โอ้ยยยยยยยยยย" ผมร้องลั่น เจ็บจนเหมือนร่างกายแยกออกจากกันเป็นชิ้นๆ
อีกฝ่ายก็ยังไม่พอใจ ขยับเอวทันที ความฝืดเคืองและคับแน่นทำให้ผมร้องไห้อย่างเจ็บปวดทรมาน อ้อนวอนขอร้องเท่าไหร่ก็ไม่มีความเห็นใจหรือคิดจะหยุด เลือดอุ่นๆไหลลงตามซอกขา ตัวผมสั่นระริก
"ฮึกกก...เจ็บ ...สิงโต...เจ็บ...โอ๊ย...พอ..พอที"
"นิ่งๆ ...เหี้ยเอ๊ย.....มึงเอากับมันยังไง.....ซี้ดดด....ถึงได้ยังแน่นแบบนี้วะ" มันบ่นไปกระแทกตัวเข้าออกไปอย่างไม่ยั้งแรง
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหัวลงไปซบที่ไหล่ ปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆ มือหนาขยำไปทั่วตัวฝากทิ้งรอยแดงเอาไว้ พอๆกับที่ฟันคมครูดไปทั่วไหล่ลาดและลำคอของผมนั่นแหละ
"พอ...อึก...เจ็บ" ไอ้หมาบ้ากระแทกสะโพกขึ้นมาอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดเริ่มเปลี่ยนเป็นเจ็บหนึบและชา ขาสั่นจนทรงตัวไว้ไม่ไหว
"ซี๊ดดด...ฮึ่มมม" เสียงครางต่ำๆ กับมือที่จับเลื่อนให้เบาะรถเอนราบลงไป พลิกตัวผมให้เปลี่ยนเป็นนอนหงายทั้งๆที่ร่างกายไม่ได้แยกออกจากกัน
มันทำติดต่อกันไปเรื่อยๆแบบไม่หยุด กระแทกกระทันอย่างรุนแรง ลึกเข้าไปถึงท้องหรือกระดูกอะไรซักอย่างเสียงที่กระทบสั่งน่ากลัว
ในรถแคบๆที่แทบจะไม่มีพื้นที่ให้ขยับตัว แต่ร่างกายผมกลับถูกเจ้าของรถพลิกคว่ำพลิกหงายไปมา หัวชนนั่นนี่ แขนกระแทกอะไรก็ไม่รู้ ส่วนขาก็ถูกดันขึ้นมาพับเข่าชิดกับอก ไอ้โหดดันสะโพกเข้าออกไม่ยั้งแรง ยิ่งนานมันก็ยิ่งเพิ่มความเร็วขึ้น
"โอ๊ย...ฮึก..ไม่...ไหวแล้ว" ผมแทบจะไม่รู้สึกตัวแล้ว เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆปิดลงช้าๆ มีแค่ร่างกายที่โยกไหวไปตามแรงของเอวสอบ
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ พายุอารมณ์ที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้ร่างกายมันจะปลดปล่อยไปแล้วสองครั้ง ขณะที่ผมเจ็บจนไม่มีความรู้สึกอะไรอย่างนั้นเลย
สิ่งเดียวที่ผมทำคือร้องไห้จนร่างกายทนรับไม่ไหวและหมดสติไปเอง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น