ชน/ดนตรี/กาล 27

"อึก...อื้อออ...คุณ...เบา....เบาหน่อย...อ๊ะ"

"............." คนที่ยืนซ้อนด้านหลังไม่พูดจามาได้ซักระยะ เมื่อกลับถึงบ้านก็ลากผมขึ้นห้อง ลากต่อมาถึงห้องน้ำ ลงโทษผมที่ไม่มีความผิดด้วยการกระชากเสื้อผ้าออกจนหมด เปิดน้ำรดราดตัวเราแล้วก็

หัวสั่นหัวคลอนกันอยู่ตอนนี้

ขาผมแทบจะหมดแรง มือจิกลงกับผนังห้องน้ำแน่น แรงกระแทกที่หนักหน่วงกว่าทุกครั้งจากไอ้โปรดิวเซอร์ทีเกิดบ้าพลังอะไรไม่รู้ทำหัวผมโขกห้องน้ำเบาๆไปหลายที ดีที่มีมืออีกข้างของมันรัดเอวไว้ไม่ให้ร่วงลงไปกองกับพื้น

"อ้า...คุณ...ฮื้ออ...เจ็บ...แรง...แรงไป...อ๊ะ"

"นาย...เป็นของใคร"

"ฮื้ออออ....ลึก...อื้อ...คุณ...อ๊ะ...อ๊ะ"

"พูด!!...นายเป็น...ของ..ใคร" เสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ริมหู คนที่ซ้อนตัวทาบทับลงมาหยุดสะโพกตัวเองเอาไว้

ค้างคาแบบโคตรทรมาน

ถึงปากจะบอกว่าแรงไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าโคตรจะถึงใจจนอารมณ์มันพุ่งพล่านไปหมด

"ยะ..อย่า..อย่าหยุด...สิงโต...ฮรึก" เมื่อมันไม่ขยับ ผมเลยเริ่มขยับเอง

ฝ่ามือร้อนผ่าวทั้งสองข้างย้ายมารั้งสะโพกไว้ไม่ให้ผมเคลื่อนไหวร่างกาย ฟันคมขาวงับลงมาแรงๆที่ใบหูเพื่อลงโทษ

"เจ็บ"

"พูดสิ...นายเป็นของใคร"

"คุณ...อื้อออ...ผมเป็นของคุณ....ทำ...อึก...ทำเร็วๆ"

"หึ...ดีมาก....เด็กดี"

"อ๊าาาาาา" สะโพกถูกรั้งขึ้นสูง จากนั้นเอวสอบก็กระแทกถี่ระรัว เสียงเนื้อกระทบกันก้องสะท้อนดังไปทั่วห้องน้ำ ประสานกับเสียงสายน้ำที่ไหลลงมา

ผมสำลักทั้งน้ำ และลมหายใจตัวเอง

"เร็ว...ระ..เร็วอีก...คุณ...ฮ้า....อื้มมมมม" จวนเจียนขาดใจ ความต้องการของร่างกายก็พุ่งจนถึงขีดสุด

"คริส...ของฉัน...นายเป็นของฉันเท่านั้น...ได้ยินไหม" นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนจะสลบไปหลังถูกจับฟัดทั่วห้องน้ำอยู่เกือบสองชั่วโมง