"อ๊ะ...อื้อ...พี่...พี่เมษ...ฮื้อออ"
ผมหวีดขึ้นเบาๆเมื่อคนบนร่างแทรกร่างกายตัวเองเข้ามา
มือจิกข่วนไปบนหลังเปลือยเปล่า
หลังจากเราสองคนดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากร่างเหวี่ยงทิ้งไปทั่วห้อง
"มีน...อา..มีน...ที่รัก...พี่รักมีน...รักที่สุด"
ตัวผมโยกไหวไปตามแรงกระแทกจากพี่เมษ เลือกที่จะลืมตามองสีหน้าที่สุขสมปนเสียวซ่านของอีกฝ่าย
และขยับตัวไปในจังหวะเดียวกัน
มือใหญ่ดึงขาสองข้างขึ้นแนบกับอกตัวเอง
ปลายเท้าผมชี้ขึ้นเพดานห้องนอน ก้นแนบกับหน้าขาของพี่เมษ ตัวไถลขึ้นสูงเรื่อยๆจนหัวชนเข้ากับขอบเตียง
พี่เมษปล่อยมือที่ยึดสะโพกเอาไว้ เปลี่ยนจังหวะเป็นขยับเบาๆ
ย้ายหมอนใบใหญ่ไปรองไว้ที่หัว
จับตัวผมพลิกให้หันหลังกลับโดยที่เราสองคนไม่ได้แยกจากกันเลย
"อืมมมม...แบบนี้แน่นกว่า...เยอะเลย"
"อะ ไอ้พี่บ้า...ยะ...อย่า"
ผมจะด่าว่าอย่าพูด แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดว่าผมจะห้ามจึงกระแทกตัวแรงๆใส่ไม่ยั้งเพื่อหยุดคำพูดผมเอาไว้
"ฮึมมม...ไม่ทันแล้ว....เด็กดี...ตอนนี้...มีนเป็น..ของพี่แล้ว"
"อ๊ะ..อ๊ะ...เด็ก..อะไร..ห่างกัน...อื้ออ..แค่...ฮะ..ไม่กี่...นาที"
เพราะตัวกำลังโยกไหวอย่างรุนแรง แต่ก็ยังอยากจะเถียงด้วยความหมั่นไส้ปนโกรธ
เสียงที่ออกมาเลยกลายเป็นการกระตุ้นอีกฝ่ายมากกว่า
รู้สึกได้ถึงสิ่งที่ขยายมากขึ้นจนคับแน่น ร่างกายผมแทบจะปริแตก
ส่วนล่างร้อนเหมือนไฟแผดเผา
"อืมมม...ด่าอีก...ซี๊ดดดดด....มีนครับ...มีน....รัดพี่แน่นเลยมีนจ๋า"
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องเป็นจังหวะเดียวกับที่ถูกอีกฝ่ายกระแทกเอาๆ
เสียงครางที่ถูกกลั้นไว้ใกล้จะหมดความอดทนเต็มที เพราะความกลัว ความกังวล
และอีกหลายๆสิ่ง ทำให้ที่เรากำลังทำกันอยู่กลายเป็นความตื่นเต้น
หัวใจเต้นแรงจนผิดจังหวะและเจ็บปวด
เจ็บเหมือนจะขาดใจ
แต่ก็กระตุ้นสัญชาตญาณบางอย่างออกมาไม่หยุด
ความรู้สึกพุ่งทะยานจนสุดท้ายก็กลั้นมันเอาไว้ไม่ไหว
"อ๊าาาา....พี่..เมษ...ฮ้า...ตรงนั้น...อื้อ...แรงอีก...ฮื้มมมม"
ผมครางลั่นอย่างลืมอาย ไม่สนใจแล้วว่าจะมีใครผ่านมาได้ยินรึเปล่า
ไม่กลัวว่ารักจะขึ้นมาตามลงไปกินข้าว ไม่คิดอะไรทั้งนั้นแล้ว
"อืมมม.....ดี...แบบนั้นแหละ...ดี...ครางอีก...ดังๆเลย...มีนครับ...มีนของพี่"
เสียงครางผสมกับเสียงหยาบโลนของร่างกายสองร่างที่กระทบกันดังลั่นอย่างไม่รู้จบ
ไม่รู้ว่าเพราะต่างฝ่ายต่างเหมือนเป็นอีกครึ่งของกันและกันรึเปล่า
ถึงได้รู้สึกรู้ใจกันไปหมดแบบนี้ ทุกอย่าง ทุกการกระทำ ไร้การบอกเล่า
เราสองคนก็สามารถพากันจูงมือลงนรกที่เรียกว่าความผิดบาปของสายเลือด
ความสุขที่ปนมากับความทุกข์
เรามาไกลเกินกว่าจะหยุดมันได้แล้ว
กับความสัมพันธ์ต้องห้ามนี่
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น