นู๋มาเฟีย สเปปริ้นซ์ไวย์

"ไอ้เอี้ยอิ้นนน" ผมร้องออกมาจากคอ ท้วงเมื่ออีกฝ่ายจูบนานไปจนแทบจะขาดอากาศหายใจตาย

ไอ้ปริ้นซะผละริมฝีปากออกครู่นึง สายตาจ้องมานิ่งๆ ผมหายใจหอบเอากาศเข้าปอดได้ไม่นานมันก็ฉกลงมาบดจูบอีกครั้ง ฟันคมกัดลงมาบนปากล่างจนได้รสคาวเลือด จากนั้นก็ใช้ลิ้นชื้นเลียซ้ำจนแสบ

"อื้อ ไอ้ปริ้นซ์" ผมหันหน้าหนีลิ้นร้อนที่ควานเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นในโพรงปาก แทนที่อีกฝ่ายจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ กลับใช้มือที่แข็งราวกับคีมบีบปลายคางดันใบหน้าให้หันกลับไป กระแทกปากลงมาอีกครั้ง

มันไล่ต้อนเรียวลิ้นผมให้ติดกับจนพอใจก็เลื่อนหน้าลงไปที่ซอกคอ ใช้ฟันคู่เดิมเลาะครูดไปกับผิวอย่างที่มันทำประจำ

"อึ๊ก กูเจ็บ" ผมย้ายมือที่ได้รับอิสระไปจิกหนังหัวมันทดแทนความเจ็บปวดที่ไอ้บ้ายากูซ่าทำกับต้นคอ

ไอ้ปริ้นซ์ส่งสายตาดุๆมาแว๊บนึงแต่ไม่ได้ว่าอะไร ก้มหน้ากลับลงไปกัดที่บ่าอย่างแรงจนได้เลือด

"ไอ้ปริ้นซ์ อย่ากัด"

"มึงเคยห้ามได้?"

ถึงห้ามไม่ได้ก็ถือว่าได้ห้ามแล้วป่ะวะ

"ฮื่มม" ไอ้มารร้ายยังไม่หยุดทรมานกัน มันบีบเฟ้นไปทั่วร่างกายด้วยมือแกร่ง ปากก็ทั้งกัดทั้งงับสร้างรอยไปทั่วทั้งตัว

"กูบอกว่าอย่าทำรอยไงไอ้ปริ้นซ์....อื้มมมม" แผ่นอกยกลอยขึ้นกับพื้นเตียงเมื่อความรู้สึกวาบหวามจากลิ้นชื้นตวัดเลียลงมาบนตุ่มไตที่เริ่มคัดแข็ง

ไอ้ยากูซ่าครอบปากลงมาแล้วดูดยอดอกอย่างรุนแรง เสียงจ๊วบๆกับนิ้วร้ายที่ปลุกปั่นอีกข้างพร้อมกันไปด้วยทำให้หัวเริ่มขาวโพลน ลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้โกรธอะไรมันอยู่

ทั้งเจ็บทั้งเสียวเมื่อปากหยักดูดจนยอดอกแทบจะหลุดติดปากมันออกไป

"ฮ้าาา.....ปริ้นซ์" มือขยุ้มหัวมันแรงขึ้นพร้อมกับดันแผ่นอกตัวเองจนแนบชิดริมฝีปากคนด้านบน เจ้าของชื่อชะงักแว๊บนึงก่อนที่การกระทำทุกอย่างจะรุนแรงกว่าเดิม

"อย่ายั่ว" เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบเตือนแผ่วเบาและกลับไปสาละวนอยู่กับยอดอีกอีกข้างที่ตัวเองยังไม่ได้ชิม

"ฮื้อออ...ปริ้นซ์....อื้มมมม...เจ็บ..อ๊ะ"

เสื้อผ้าหลุดหายไปตอนไหนไม่รู้ เมื่อไหร่ที่ร่างกายเราสองคนเปลื่อยเปล่า ไอ้คนมือไวจัดการโยนบ๊อกเซอร์ที่เป็นเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของผมออกไปให้พ้นตัว ใช้ฝ่ามืออุ่นร้อนบีบขยำไปทั่วร่าง หยุดเน้นตรงต้นขากับสะโพกเนิ่นนานขณะที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกไปจากหน้าอก

ปากหยักจูบไล่ไปทั่วแผ่นอกจนรู้สึกสะท้าน

"อึ๊ก..อือ"

"ไวย์"

"ฮืออ..อะ...ไร" ผมคลายนิ้วมือที่จิกอยู่กลางแผ่นหลังออก เชิดหน้าขึ้นตอบกลับเสียงสั่น

"ลาออกซะ"

"เหี้ย มึง...มาพูด...อะไร...ตอนนี้"

"................." ปริ้นซ์ไม่ได้พูดอะไรต่อ มือหนาย้ายมากอบกุมแกนกลางจากนั้นก็ค่อยๆรูดรั้ง

ขึ้นลงอย่างเนิบนาบ

"อ่าห์....แรงๆ"

พั่บๆๆๆๆ

"ฮื้มมม...เสียว...ฮ้าห์...ปริ้นซ์ แรงอีก" ผมขยับสะโพกเข้าหามืออุ่น มือที่คล้องไว้บนคอแกร่งดึงมันลงมากอด

มือไอ้ปริ้นซ์ขยับเร็วและแรงตามคำขอ ผมแอ่นตัวแทบไม่ติดกับเตียง พร้อมกับปลดปล่อยเสียงครางของตัวเองอย่างไม่คิดเก็บเอาไว้

"ฮ้าห์ ปริ้น.ซ์....อือ..ดี...แรงอีก...อ๊ะ...อา" เพียงไม่นานก็ปลดปล่อยออกมา ร่างกายกระตุกเป็นจังหวะ หอบจนแผ่นอกกระเพื่อม หน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ

"ตากูบ้าง" เสียงพร่ากระซิบบอกริมหู มือข้างนึงยันตัวขึ้น แกะนิ้วมือที่รั้งคอมันออก ย้ายตัวเองไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงปลายเท้าผม

ไอ้ปริ้นซ์จับสองขาผมแยกออกแทรกตัวเองเข้าไปอยู่ระหว่างกลาง ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงไปเริ่มขบเม้มที่ต้นขา ปลุกอารมณ์ที่สงบลงแล้วให้ขึ้นมาอีกครั้ง

"อ๊ะ...เจ็บ" ผมร้องเมื่อถูกกัดที่ต้นขาด้านใน แต่อีกฝ่ายไม่คิดจะฟังซักนิด ยังคงใช้ปากหยัก

ของตัวเองดูดเม้มสร้างรอยสีแดงไว้ประดับผิวขาวราวกับจะตีตรา

"แฮ่ก..แฮ่กๆ...อื้ออออ"

"อย่าเกร็ง" เสียงเย็นสั่งดุๆที่เห็นผมกัดปากตัวเองเมื่อปลายนิ้วมันแทรกเข้ามาในช่องทาง

สวบ

"อ๊ะ...เบาหน่อย..ปริ้นซ์"

"มึงแม่ง" เสียงไอ้ปริ้นซ์สบถอะไรซักอย่าง ก่อนจะโน้มหน้ากลับลงมา นิ้วมือขยับเข้าออกทำงานประสานกับปากที่ขบกัดใบหูพลางกระซิบพลาง "ยั่วได้ยั่วดี"

"กู...อื้ออ..กู..ปะ...เปล่า"

"มึงยั่ว"

"อ๊ะ...ปริ้นซ์"

"มึงยั่ว" เสียงไอ้ปริ้นซ์กดต่ำเหมือนคนกำลังจะคลั่ง แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมานั่งสนความรู้สึกมัน

ผมก็กำลังจะตายเหมือนกัน

"อึ๊ก...แรงๆ...อ๊ะ...แรงอีกหน่อย"

"กูอยากขยี้มึงให้แหลกคามือจริงๆไวย์" คนพูดขยับมือเข้าออกแรงๆอยู่พักแล้วดึงนิ้วออกไป

ผมตวัดสายตาไปจ้องหน้ามัน

"อะไร?" ไอ้ปริ้นซ์กระตุกมุมปากนิดนึง

"ทำไม?" มึงเอามือออกทำไม

"ทำไมอะไร"

"...เปล่า"

"ใจเย็น กูไม่ให้มึงลุกไปไหนแน่สองวันนี่"

"ไอ้เหี้ย //////" ผมด่าแล้วสะบัดหน้าหนี

"งั้นมึงก็มีผัวเป็นตัวเหี้ย"

"กูไม่ใช่ อ้ากกกกกกกกกกก ไอ้ปริ้นซ์ มึงจะดันเข้ามาทีเดียวทำไม กูเจ็บ" ไอ้เด็กเวรใช้จังหวะที่เผลอดันตัวเองเข้ามาในร่างกายผมครั้งเดียวมิด เพราะตั้งรับไม่ทันจึงเจ็บและจุกไปหมด

ไอ้ปริ้นซ์ไม่ได้สนใจอะไร มันขยับตัวทันทีอย่างไม่แคร์ว่าผมจะเจ็บรึเปล่า แม่งก็นิสัยอย่างนี้ตลอด อย่าได้คิดว่ามันจะนิ่งแช่ให้ผมได้ปรับตัวนะ สันดานเอาแต่ใจ

สะโพกแกร่งขยับเป็นจังหวะหนักตอกย้ำเข้ามาในร่างกายไม่ยอมหยุด ความเจ็บปวดเริ่มเปลี่ยนเป็นอารมณ์เข้ามาแทนที่ ตัวผมโยกไหวไปมาตามที่ร่างด้านบนกระแทกอย่างรุนแรง

"ฮึก...อื้อ...ฮื้อ...อ๊ะ...อ๊ะ...ปะ..ปริ้นซ์...อ่ะ"

อีกฝ่ายเพียงคำรามต่ำๆในลำคอบางครั้ง สีหน้าดุดันราวกับสัตว์ป่า ลมหายใจเข้าออกรุนแรง มือหนาที่บีบตรงสะโพกไว้แน่นส่วนอีกข้างก็จับขาที่พาดอยู่บนบ่ามันเอาไว้

"....ไวย์"

"อ๊ะ...จะถึง...อื้ออ...จะถึงแล้ว...เร็วอีก....ปริ้นซ์"

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังจนน่ากลัว ผมปะป่ายมือข่วนไปทั่วแขนมัน อยากจะคว้าคอมันมากอดรัดเอาไว้ แต่คนตัวใหญ่กว่ายังคุกเข่าอยู่ไกลและรัวสะโพกเข้ามาไม่ยอมหยุด

"ปริ้นซ์....ปริ้นซ์...อ่าห์....แรงอีก"

"....แม่ง" ไอ้ปริ้นซ์สบถหยาบคายขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อชื้นไหลจากขมับลงมาที่ปลายคาง เร่งความเร็วและแรงจนน่ากลัว....น่ากลัวว่าช่วงล่างผมจะพังนี่แหละ

แต่ก็อย่างที่บอก นาทีนี้ช่างแม่ง

"อ๊ะ...อาาาา" ผมหอบเมื่อปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง คนด้านบนขยับไม่หยุดขยับตัวเคลื่อนไหวเข้าออกเลยซักนิด สายตาก็ยังคงจับจ้องแต่สีหน้าของผมไม่ไปไหน

"อื้อ...กู..ไม่ไหวแล้ว..ปริ้นซ์ หยุด"

"กูบอกแล้วไง..กูไม่ให้มึงลุกจากเตียงแน่" คำพูดธรรมดาแต่ความหมายฟังดูน่ากลัว เมื่อมันออกจากปากคนพูดจริงทำจริง ตลอดเช้าผมก็ถูกมันกินเรียบจนสลบไป....เหมือนทุกที