"ปากดีแบบนี้เดี๋ยวกูจะเอาให้ครางลั่นเหมือนคืนนั้นเลยคอยดู" มันว่าเสร็จก็ก้มลงไป กัดหัวนมผมผ่านเนื้อผ้า
"โอ๊ยย เจ็บ"
ยิ่งร้องดังเท่าไหร่ ไอ้โรคจิตนี่ก็เหมือนจะชอบใจ มันเพิ่มแรงกัดมากขึ้นจนเหมือนยอดอกผมจะหลุดติดปากมันออกมา
เสื้อสีเข้มเปียกชื้นคราบน้ำลายเป็นวงกว้าง ผมทั้งดิ้นทั้งหดตัวหนีแต่ก็สู้แรงมันไม่ได้เลย
ความกลัวเริ่มเพิ่มมากขึ้นเมื่อมันเลื่อนมือต่ำลงไปจนถึงซิปกางเกง ขณะที่ปากก็ยังดูดเม้มสลับกับลงลิ้นที่ยอดอก มือร้อนก็สอดเข้าไปใต้กางเกงใน ดึงส่วนอ่อนไหวของผมออกมา
"ฮึก...ยะ...อย่า" ผมวูบเหมือนถูกสูบพลัง มือหนารูดรั้งจากช้าๆเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ สองขาที่พยายามหนีบเข้าหากันก็ถูกหัวเข่าคั่นตรงกลางดันให้แยกออก น้ำตาเริ่มคลอตรงหางตา ได้ยินเสียงแหบพร่าพึมพำอะไรซักอย่างแต่ผมไม่รับรู้ หูอื้อตามัวไปหมดแล้ว
"อา..สวยชิบ"
"ฮื้ออ...เอา...เอามือ...ออกไป"
"นิ่งๆ" มันกระซิบดุ มือก็ปลุกเร้าผมจนแทบจะคุมสติไม่อยู่แล้ว
"อึก...ไม่...อ๊ะ....ปล่อย...กู....ไอ้บ้า"
"พี่สิงโต....เรียกกูพี่สิงโต"
"ปล่อย" ผมกัดฟันแน่น เกร็งตัวเอาไว้ ฝืนจ้องหน้ามันกลับไปตาวาววับแต่มันไม่กลัวเลยซักนิด กระตุกยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย
"เรียกเดี๋ยวนี้"
"ไม่...อึก...ปล่อย"
ฝ่ามือร้อนรูดรั้งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายมันวูบวาบ ส่วนที่คัดแข็งปวดหนึบจนทนไม่ไหว เผลอยกสะโพกขยับตามฝ่ามือร้อนผ่าว เชิดหน้าหายใจสั่นๆ
"อื้อออ...ฮึก...มะ...อ๊ะ"
"หึ" ไอ้บ้านั่นหัวเราะเยาะออกมาเมื่อผมปลดปล่อยคามือมัน
บ้าชิบ
"ปล่อยได้แล้ว"
"ตากูแล้ว" มือข้างที่รีดเค้นน้ำสีขาวขุ่นเลื่อนลงไปที่ช่องทางด้านหลัง เอาน้ำที่ผมปลดปล่อยออกมาลูบวนไปมารอบๆ จากนั้นก็กดปลายนิ้วเข้าไปทีเดียวครึ่งนิ้ว
"โอ๊ยยยย" ความเจ็บแล่นไปทั่วร่างทันที ผมหวีดร้องทั้งดิ้นทั้งถอยหนี ไอ้บ้านั่นปล่อยมือที่ล้อคผมไว้ ใช้ความเร็วที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จับผมพลิกตัวนอนคว่ำ ยกสะโพกให้ลอยขึ้น ดันหลังผมจนหน้าแนบไปกับหมอน
"ไม่นะ...ยะ...อย่า...อย่าทำ....โอ๊ยยย....เจ็บ...ไอ้บ้า....เจ็บ"
"หึหึ" มันหัวเราะอย่างโรคจิต ดันปลายนิ้วเข้ามาจนสุดแล้วดึงเข้าดึงออก ผมแสบไปหมดแต่ทำอะไรไม่ได้ ผ่านไปซักพักจำนวนนิ้วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
น้ำตาไหลออกมาแต่ผมก็ได้แต่สะอื้น หันไปซุกหน้าฝังกับหมอน กลั้นเสียงร้องของตัวเองเอาไว้
"ฮึกกก...อื้อออออ"
"อาาา...แน่นชิบ...นี่แค่นิ้วนะ"
มันขยับนิ้วอยู่ได้ไม่นานก็ดึงออกไป ผมมองไม่เห็นอะไรแต่ความรู้สึกต่อมาคือเจ็บจนรู้สึกว่าตายซะยังจะดีกว่า ร่างกายเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ร่างใหญ่สอดแทรกตัวเองเข้ามาด้านในทีละนิด
"โอ้ยยยยยยยย....เจ็บบ"
"อย่าเกร็ง...มันเข้าไม่ได้"
"เจ็บ...ออกไป....ฮึก...มันเจ็บ"
"ก็อย่าเกร็งสิวะ...อา...อย่ารัดกู เดี๋ยวกูเสร็จ" มันเลื่อนมือมาบีบเค้นตรงสะโพก จากนั้นก็สอดเข้าไปปลุกเร้าที่ส่วนอ่อนไหวของผมอีกครั้ง
ความร้อนวูบวาบแล่นมารวมกันตรงจุดเดียว นอกจากความเจ็บก็เริ่มมีความรู้สึกอื่นเพิ่มขึ้นมา
ผมกัดปากตัวเองแน่น พยายามไม่ปล่อยเสียงร้องออกไป จนมันดันตัวเองเข้ามาจนสุดแล้วขยับสะโพกเข้าออกทันทีแบบไม่รอให้ร่างกายปรับสภาพอะไรเลย
ทั้งรุนแรง ทั้งเร่าร้อน ความดุดันที่เผาผมจนแทบจะมอดไหม้ ทุกครั้งที่สะโพกหนากระแทกกระทันเข้ามาอย่างแรง ร่างกายก็เคลื่อนไหวเป็นจังหวะเดียวกับมัน
"อ๊ะ....อื้อออ...เจ็บ...แรง...แรงไป" ผมพยายามจะขยับสะโพกหนีอีกครั้ง ก็ถูกจับให้พลิกกลับมานอนหงาย ดึงขาสองข้างขึ้นไปพาดเอวมันไว้ มันโน้มตัวลงมาบดขยี้ริมฝีปากผมไปด้วย ทำให้ส่วนนั้นเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม
เสียงเนื้อกระทบเนื้อหยาบโลน ฟังน่ากลัว ผมใช้สองมือดันหน้าท้องมันเอาไว้เพื่อลดความแรงนั้น แต่ก็ไม่ได้ผลเท่าไหร่เมื่อร่างกายไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน
"เรียก...เรียกชื่อกู" พอจูบจนผมแทบจะหมดลมหายใจ มันก็ผละออกไปกัดเม้มตรงซอกคอ สร้างรอยไว้บนผิวขาว ความเร็วและแรงของสะโพกแกร่งไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย
"อึก....อือออออ"
"เรียกสิ"
"อ๊ะ....ฮึก...พี่...อื้อออ...พี่สิงโต...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ"
"ดี...อาาา...มึงรัดแน่น...เกินไปแล้ว.....ฮึ่มมมม"
"ยะ...อย่า...ตรงนั้น...อ๊า"
เหมือนว่ายิ่งห้ามก็ยิ่งยุ มันจับจุดอ่อนผมได้ก็เน้นสะโพกลงมาหนักๆทั้งบดทั้งควงจนผมร้องลั่นหนักกว่าเดิม จะขาดใจตายอยู่แล้ว ผมหอบหายใจถี่ยิบร่างกายต้องการปลดปล่อยอีกครั้ง แต่คนด้านบนไม่มีทีท่าว่าจะลดความเร็วลงเลย
"อึก...ไม่ไหว...แล้ว...อื้มมม"
พอได้ยินแบบนั้นไอ้บ้านั่นก็ยิ้มสะใจ ซอยเอวถี่ยิบจนผมหัวสั่นหัวคลอน เสียงร้องเป็นจังหวะเดียวกับที่มันกระแทกเข้ามาขาดเป็นห้วงๆ
"อ๊ะ...อ๊ะ....อ๊ะ...อ๊ะ...อ่ะ...อ๊ะ"
"อ่าห์...อ้าขาอีก" ไม่รู้ว่าอะไรแต่พอได้ยินเสียงทุ้มแหบพร่าสั่ง ผมก็ดันทำตามอย่างใจง่าย อารมณ์เข้าควบคุมสติและสมอง ยกสะโพกขึ้นรับแรงกระแทก มือจิกข่วนทั้งแขนทั้งแผ่นหลังของมันเพื่อระบายความเสียวซ่าน
อารมณ์ทุกอย่างพุ่งมารวมกันตรงส่วนปลายจากนั้นก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกับเสียงร้องยาวของผมกับเสียงคำรามต่ำๆของมัน
ผมทิ้งตัวลงกับเตียงหอบเอาอากาศเข้าปอดแบบใจจะขาด เหงื่อโทรมไปทั้งร่างกาย ยังหายใจได้ไม่เท่าไหร่มือร้อนก็ปาดลูบเข้ามาที่ต้นขาอีกครั้ง
"ปะ....ปล่อย" เสียงห้ามสั่นๆกับแรงขัดขืนที่เหลือเพียงน้อยนิด ไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย รอยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ทำให้ผมเย็นไปทั้งร่าง
"อย่าคิดว่าจะจบง่ายๆ" มันบอกแค่นั้นแล้วก็ขยับตัวต่อ
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทนอยู่ในสภาพนี้นานเท่าไหร่ และสลบไปตอนไหน ทุกอย่างดับวูบไปราวกับปิดสวิชตัวเอง พร้อมกับเสียงหอบแหบพร่าของคนด้านบน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น